Peri Delirdi Galiba...

Blog yazmaya başlayalı bir seneyi geçti. Neredeyse ilgilendiğim tüm alanlardan birşeyler paylaşmışım sizinle. Maşallah, burdan bakınca amma karışık göründü gözüme... İyi, kötü, eksik, tam, en azından kalemim elverdiği ölçüde bir şeyler anlatmayı becerebilmişim sanırım. Şimdi "Kayıtları Düzenle" başlığına bakıyorum da kendime bile inanamıyorum. Çünkü her şeyden bahseden ben, bir tek kendimden bahsetmeyi unutmuşum. Peri Kalemi'ndeki birkaç başlık hariç elbette...

Ben güya bu blogu kendimden bir şeyler anlatabilirim, bir yandan ilgi alanlarımı paylaşırken, insanlarda belki faydalanır nidalarıyla açmıştım. Tanıttığım filmlerden, yorumladığım dizilere, okuduğum kitaplara kadar hepsinde benden bir parça vardı çünkü.

Hani bazen hayatta hiçbir istediğiniz yerine gelmiyormuş gibi hissedersiniz ya, bu aralar onu yaşıyorum. Sabah tatsız tutsuz kalkıyor, akşam aynı şekilde eve geliyorum. İşte durumlar aynı... Hadi, çık gez, alışveriş yap kendine gelirsin deseniz, onda da bir şey fark etmez. Çünkü bendeniz canı sıkılınca kendini avmye atanlardan değilim. Hatta o tarz yerlere gidersem panik atak bile geçirebilirim.

Hayır, işim var. Ailem yanımda... Allah'a şükür herhangi bir sağlık problemimizde yok. Daha ne istiyorum? Allah'tan belamı mı? Hava değişimidir onun nedeni, derseniz, ona da "I-ıh" derim. Çünkü ben kış çocuğuyum. Şu an İstanbul'da yaşıyor olsam da, Ankara'nın kuru soğuğunu bu yaşa kadar yemiş bir insanım. Kar beni üzmez. Dahası sevindirir. Bugün iş yerinden gelirken arabanın yolda mahsur kalması ve eve kadar yürümüş olmam da bunu değiştirmez. İnsanlar etrafımda küfrederken, ben uzun zamandır karda yürümemiştim düşünceleriyle arşınladım yolları. Manyak mıyım? Eh, ona siz karar verin.

Canım sıkkın olduğunda yüksek bir binaya çıkar, oradan insanları izlerdim. Böyle yazdığımda bir an bana bile garip geldi. İntihar bağımlısı gibi mi göründüm oradan yoksa? Hiçbir zaman o kadar umutsuz olmadım neyse ki. Onu biliyorum en azından. Sadece insanlara bakıp, onların da dertleri olduğunu ve hala ayakta durabildiklerini görmek bana güç veriyor. Eğer onlar başardılarsa ben neden yapamayım diyorum. Onlar bu hayatın yükünü az ya da çok sırtlarına almışlar ben neden -hafif ya da ağır olsun- o yükün altından kalkamayım diyorum. Her zaman umut vardır değil mi? Olmalıdır da...

Bazen kendi kendime kızıyorum. Sahip olduklarınla yetinmiyorsun, hiçbir zaman yetinmiyoruz diyorum. Ben ne zaman bir şeyden şikayetlenecek gibi olsam karşıma daha beteri çıkar. Sanki Allah gözümün içine sokuyor gibidir. "Al bak gör! Senden daha zor durumda olanlar var." demek ister gibidir. Ağız tadıyla isyan bile edemiyorum diye düşünürken bulurum kendimi. Hem üzülürüm o zaman, hem de sevinirim. "Mükemmel insan var mıdır?" diye geçiririm içimden. Cevabı da bilirim aslında.  

Başlıkta yazdım ama çok şükür daha delirmedim. Sen bunu okuyan okuyucu bana bakma, aldırma... Kendi çapımda benim içimi dökme, kendini ifade etme seaslarımdan biriydi sadece bu. Sen de bunu yapıyor musun bilmiyorum ama bence yapmalısın. Herkes yapmalı... Hiçkimseyi mi bulamadın, duvarlara anlat derdini. Çünkü onlar kimseye bir şey söylemezler.